مجید اخشابی از لیاقت حرف می‌زند. از اینکه بارها عنایت حضرت شاملش شده و در لحظاتی به زیارت مشرف شده که فکرش را هم نمی‌کرده است. چندین سال است که به نذر خود عمل می‌کند و هر سال آوایی را به امام خود پیشکش می‌کند. امسال هم با همکاری مؤسسه‌ی آفرینش‌های هنری آستان قدس رضوی، آوای زیبای پرواز را آهنگسازی کرده و خوانده است. پای حرف‌هایش می‌نشینیم و او این‌گونه پرواز می‌کند؛ به قصد دیدن تو، چمدان‌های خسته را بستم.

کارهای آیینی فراوانی از شما دیدیم. «پرواز» اما متفاوت بود. خواندن آواهای آیینی چه فرقی با آواهای دیگر دارد؟
بدیهی است که وقتی قرار است راجع به شخصیت بزرگی مثل امام رضا(ع)، کاری ساخته شود، حقارت نسبت به شأن حضرت وجود دارد و این ترس و دلهره آدمی را مضطرب می‌کند که آیا این کار لایق عرضه به پیشگاه حضرت است؛ از لحظة شروع تا پایانی‌ترین دقیقه...
اما همیشه تلاش کرده‌ام که به مدد خود حضرات اتکا کنم تا بتوانم با حسی که تجربه‌اش بسیار هم زیباست، کار خود را پیش ببرم و چند سالی است که توفیق آن را دارم که هر سال یک اثر را به حضرت ثامن الحجج(ع) تقدیم کنم.
از چگونگی برقراری ارتباطتان با حضرات از طریق این آواها برایمان بگویید.
بخشی از آن‌ها تجربیاتی شخصی و حسی و غیرقابل بیان است. نمی دانم این کارها چه تأثیری بر روی مردم گذاشته و می‌گذارد، فقط می‌توانم بگویم که خود من اولین فردی هستم که با همه‌ی این کارها رشد کرده و بزرگ شده‌ام و خداوند را شاکرم که انجام این کارها مرا بیش از پیش عاشق حضرت رضا(ع) کرده و برای خودم منشأ اثر و تغییر و تحول بوده است. به هر صورت، هر ساله ارادتم به این آستان مقدس بیشتر شده و واقعا این را از نیکبختی خود می‌دانم که مشهد از جمله جاهایی است که در طول سال زیاد به آن سفر می‌کنم و شوق آستان‌بوسی ایشان نصیبم می‌شود.
می‌خواهیم از «پرواز» بشنویم.
خدا را شاکرم که امسال هم توفیق انجام این کار حاصل شد. حس می کنم حال و هوایش متفاوت‌تر و مستندگونه‌تر بود. در این کار سعی کردیم آوا خیلی تغزلی نباشد. این کار برشی از یک واقعه‌ی حسی بود که می‌توانست برای یک زائر پیش بیاید و در واقع جا ماندن یا حس لایق نبودن را القا کند. لیاقت تعبیر مشهوری است که کسی که از زیارت جا می‌ماند، ناخواسته به سراغش می‌آید و ما در این نماهنگ بیان کردیم که ممکن است خیلی از اتفاق‌ها این تعبیر را به ذهن آدمی متبادر کند. اما در آخر متوجه می‌شوی که بزرگی حضرت آن‌قدر جهان‌شمول است که هیچ احدی در بارگاهشان نالایق شمرده نمی‌شود.
چقدر ضروری می دانید که هنرمندان کشور به هنرهای آیینی روی بیاورند؟
به نظر من، این یک وظیفه است که بر اساس فرهنگ و بسترهای معنوی موجود در کشور، حرکت کنیم و اگر قرار باشد که هر هنرمندی کمی منصفانه به دنیای اطراف خود بنگرد، می‌بیند که دین و آیین و فرهنگ و سنت و تمام عناصر فرهنگی نقش فراوانی را در ارائه‌ی آثار خود ایفا می‌کنند.
بدون تردید غالب هنرمندان سر تعظیمی در پیشگاه ولی‌نعمت‌مان، امام رضا(ع)، فرودآوردند. به هر حال تمام هنرمندان وظیفه دارند که به خاطر خودشان در وهله‌ی نخست، آثاری را ارئه دهند که از نور معنویت بزرگانی مثل امام رضا(ع) بهره‌مند باشند.
در سال چند بار چمدان می‌بندید و به قصد زیارت به مشهدالرضا(ع) می‌آیید؟
برخی سفرهایم آمیخته با کار است و برای اجرا به نقاط مختلف سفر می‌کنم. در هر حال، برنامه‌ریزی‌هایم را به گونه‌ای تنظیم می‌کنم که به پابوسی حضرت بروم. حتی درکوتاه‌ترین زمان ممکن. غالبا این تلاش به نتیجه می‌رسید به جز یک بار که هرچه تلاش می‌کردم واقعا بی‌ثمر می‌ماند و هر چه سعی کردم با تأخیر پرواز و... برمی‌خوردم. آن‌قدر دست و پا زدم تا بالاخره زائر آقا شدم و در آن وقت بود که حس راحتی و آسایش پیدا کردم.
حال و هوای آن لحظه چگونه بود؟
اینکه همه چیز دست به دست هم بدهد و این اعتقاد را راسخ کند که باید دعوت بشوی و فراخوانش به دستت برسد، باعث می‌شود که آن تجربه خاص اتفاق بیفتد. آن لحظات نگرانی از بازگشت با دست‌های خالی، تمام وجود آدمی را تسخیر خود می‌کند. باز هم مدد خود حضرت شامل حالم شد، سختی‌ها هموار شد و زیارت‌شان نصیبم شد.

دلیل ارادت ویژه‌ی شما به ایشان چیست؟
پیکر مقدس ایشان کشورمان را در دنیا مانند نگینی بر روی انگشتر تزئین کرده و این دارایی معنوی عظیم و عزیز را در اختیار ما گذاشته است که به راحتی و به سادگی می‌توان به زیارت این امام رئوف بیاییم. این امر نیکبختی عظیمی برای ما ایرانیان به شمار می‌رودکه این مضجع شریف همواره برای ما برکات فراوانی را سرازیر کرده و همواره برای ما مایه‌ی امن و آرامش است.