او از بازماندگان موسیقی مقامی است. هنرمندانی که وقتی دستشان بر روی سیم‌های تارشان می‌لغزد گویی ذات تقدس یافته‌ی الحان از سرانگشتان‌شان می‌تراود. موسیقی‌ای یادگاری از فرهنگ کهن مشرق زمین که از جلوه‌های هزار رنگ زمانه در امان مانده و هنوز شنیدنش معجزه می‌کند با جان آدمی. "عزیز تنها" در سال 1351 در صالح‌آباد تربت‌جام آوای ولادت را نواخت. پدرش از خنیاگران به نام خراسانی بود که استادی را در حقش تمام کرد و سپس چشم از این جهان بست. با ساز پدری‌اش "دوتار" از کودکی انس گرفت و در بزرگی از محضر اساتید نامی این ساز همچون"ذوالفنون" و"بیگلری‌پور" بهره برد و توانست تالیفاتی را در زمینه‌ی ساز تخصصی‌اش به چاپ برساند.

پیشنهادی ارزشمند
"عزیز تنها" در عرصه‌ی هنر برای آهنگسازی‌های خاص خود در زمینه‌ی "موسیقی مقامی "به شهرت رسیده و قریب به 20 قطعه ارزشمند را در فضای موسیقی مذهبی-آیینی تقدیم به گنجینه‌ی هنر و فرهنگ مشرق زمین کرده است. شنیدن آثارش، موسسه آفرینش‌های هنری آستان قدس رضوی را ترغیب کرد تا از او برای تولید آلبومی متشکل از چند قطعه‌ موسیقایی فاخر برای دوست‌داران هنر رضوی دعوت به همکاری کند. درباره‌ی این دعوت می‌گوید:
«ارزشمندترین پیشنهاد به کسی که عمرش را در عرصه‌ی موسیقی سنتی خراسان گذرانده است، حضور در اثری است متعلق به سلطان خراسان، حضرت علی‌بن موسی‌الرضا(ع). من این دعوت را به جان پذیرفتم. هنوز مدتی زیادی طی نشده بود که با تمام توان تعدادی از مقام‌های فاخر را که شایسته نام "رضا(ع)" بود با سرنخ‌هایی از جانب خود ایشان جمع‌آوری و برای انتخاب نهایی به دوستانم در موسسه آفرینش‌های هنری آستان قدس رضوی تقدیم کردم.»

ملودی‌های یک ساله
الله‌مزار، نوایی، شاه خراسان و سرو خرامان، تنها گوشه‌ای از اثار ارجمند موسیقی مقامی است که شنیدنش هم گوش را می‌نوازد و هم آرام و نرم رسوخ می‌کند به اعماق قلب و عاشقانه‌ای مقدس را رقم می‌زند."عزیز تنها "در این باره می‌گوید: «موسیقی مقامی حاصل نسل‌هاست، هر کسی با حال و هوای خاص خود، به سراغش آمده است و با احساس خالص‌تری در بستر زمان پردازشش کرده و به شیدایی‌اش افزوده است.»
آهنگساز قطعه "ماه شب‌افروز"و "قبله‌ی عاشقان" می‌گوید: «قریب به یک سال زمان را به ساخت ملودی‌های قطعات اختصاص دادم و پس از پایان آهنگ‌سازی، نتیجه‌ی کار را، با گروه ترانه‌سرایان برای سرودن اشعارشان به اشتراک گذاشتیم. بعد از آن نوبت به تنظیم قطعات رسید.»

لذت از عمق جان
استاد تنها از سختی کار تنظیم‌کنندگان چنین می‌گوید: «قرار دادن ساز دوتار در کنار ارکستر بزرگ، بی‌شک کار دشواری است. اما استاد"محمد حق‌گو"به سبب مهارت و پژوهش‌های بسیارش در موسیقی مقامی خراسانی و "بهرام خانی" با تجربه‌ی فراوان در ارکستر زهی و ایرانی توانستند با هنری تمام، تنظیم آهنگ‌ها را به پایان برند.» و بالاخره احساس عزیز تنها را از دو قطعه‌ی نهایی و آماده شده این آلبوم که 8 اثر فاخر را در دل خود جای داده، می‌خوانیم: «من تا به امروز صدها بار دو قطعه‌ای را که به پایان رسیده است گوش دادم، با آن زمزمه کردم و با شنیدنش از اعماق جان لذت بردم. این قطعات موسیقایی جزو اولین آثار فاخری است که موسیقی خراسانی را به ارکستر پیوند می‌دهد. امید دارم که ضامن آهو با لطف بی‌کرانش به جان شیفتگانش هم بنشاند.»