ما را ببخش

هر روز با خیال خود ای مشهد صبور
از کوچه باغ های تو من می کنم عبور
تا از شمیم عطر گُل باغ های تو
در خاطرات گُل کند از خاطرم خطور
غم های روزگار نشیند به خاطرم
تا صفحه کتاب تو را می کنم مرور
گویند قطعه ای زِ بهشت است این حرم
تا بوالحسن گرفته در این باغ گُل حضور
آوای گرم او به نشابور جلوه داد
مانند یک تجلی موسی به کوه طور
آتش گرفت قلب خراسان زِ داغ او
چون شعله ای که سَر کشد از دامن تنور
ما زائران خسته دل مرقد توایم
ما را ببخش ازین همه کوتاهی و قصور