قلم قناري گنگي است در سرودن او
کشاندنش به صحاري شعر ممکن نيست
کميت معجزه لنگ است پيش توسن او
چه دختري، که پدر پشت بوسه ها مي ديد
کليد گلشن فردوس را به گردن او
چه همسري، که براي علي به حظ حضور
طلوع باور معراج داشت ديدن او
چه مادري، که به تفسير درس عاشورا
حريم مدرسه کربلاست دامن او
بميرم آن همه احساس بي تعلق را
که بار پيرهني را نمي کشد تن او
دمي که فاطمه تسبيح گريه بر دارد
پيام مي چکد از چلچراغ شيون او
از آن ز ديده ما در حجاب خواهد ماند
که چشم را نزند آفتاب مدفن او