آینه بسته اند سراپای مکه را
تا بنگرند آینه سیمای مکه را
ماه ربیع و گاه ربیع است بنگرید
صبح طلوع مهر دل آرای مکه را
در عرش قدسیان به تماشا نشسته اند  
روئیدن شکوفه زیبای مکه را
می آید آن خلیل تبار تبر بدست
تا ریشه کن کند همه بت های مکه را
امروز مکه صحنۀ سینای دیگر است
بنگر دوباره طور تجلای مکه را
با یک نفس به جسم جهان روح داده است
موسی ستود کار مسیحای مکه را
از زمزمش که زمزمۀ عشق می وزد
پُر کرده اند جام گوارای مکه را
صبح ظفر میلاد محمد(ص) طلوع کرد
پیمود نور او شب یلدای مکه را
در جشن عید او به زبان قلم (نوید)

دارد به لب مدام تمنّای مکه را