غبار غریبی
 
 
      غبار غصّه نشسته به شانه­ام آقا

پر از گلایه و بغض و بهانه­ام آقا

من آن کبوتر آواره­ام که چندین سال

به هر بهانه پی آب و دانه­ام آقا

چنان غبار غریبی نشسته بر دوشم

که بین مردم خود بی­نشانه­ام آقا

هزار بغض نهفته که در گلو دارم

برای گریه به دنبال شانه­ام آقا

حرامی آمد و دار و ندار ما را برد

به این بهانه که بی­آشیانه­ام آقا

ببین چگونه بدون تو یأس و تاریکی

رسوخ کرده به عمق ترانه­ام آقا
 
شاعر : علی باقری اصل