سلام فاطمه اي جلوه ي شكيبائي
كه نور حُسن تو جان مي دهد به زيبايي
تويي صبيح ترين صبح روشنایي ها
تويي زلال ترين چشمه ي شكيبايي
تويي تو روح ولايت به هر ولي سوگند
تويي تو عصمت يكتا قسم به يكتايي
ز خاك پاي تو جوشد افاضه ي ملكوت
ز آستان تو خيزد بهار دانايي
سلام اي گُل خلقت گلاب خوبيها
ز مهر و ماه فزوني به عالم آرايي
بهاي يك سر مويت فزونتر از دو جهان
غبار خاك درت نور چشم بينايي
نزول مائده از آسمان به جز مريم
كه داشت اين همه جز فضه ي تو كارآيي
بنازمت به پدر دوستي كزان حضرت
تو با غذاي بهشتي كني پذيرايي
هر آنكه را تو شفاعت كني به روز جزا
سزد شفيع قيامت شود به تنهايي
بهشت عاشق آن كس كه سایل تو بُوَد
كه سایل تو بود كيمياي دارايي
تو را كه دست ببوسد نبي عجب نَبُود
كه خاك پاي تو بوسد سپهر مينايي
ز دامن تو حَسن شد كريم اهل البيت
ز شير ناب تو دارد حسين آقايي
ز كور چهره بپوشي كه نشنود بويت
الا،حياءِ مُجسّم فروغ بينايي
كسي كه بوسه ز خاكت گرفته مي داند
كه نيست آب بقا هم به اين گوارايي
نگين فضّه ي تو خاتم سليماني
نگاه بوذر تو معجز مسيحايي
قلم گذاشته تا سر به صفحه ي تاريخ
تو را ستوده به مظلومي و توانايي
چرا به گريه چنين خو گرفته اي زهرا
الا ز خنده ي تو عشق را شكوفايي
حريم خانه ات آنجا كه مكتب وحي است
كجا و حمله ي سنگين دلانِ هر جايي
دريغ و درد كه در خانه ات تلاقي كرد
شرار اهرمن و جلوه ي اهورايي
چو دست و سينه ي تو كز فشار در بشكست
شكست پيش غمت قامت شكيبايي
علي است با خبر از ماتمت كه مي سوزد
ز داغ گل جگر لاله هاي صحرايي
ز غُصّه اي كه شهادت گرفت دامانت
ز دست داد علي دامن شكيبايي
چشيده شهد ولايت ز بوستان شما
«مويّد» است و ثنايت به اين شكوفايي