گلاب اشک
ای بانوئی که آینه حق نما توئی
کاخ بلند خلقت را ابتدا توئی
دریائی و سفینه و امواج و ساحلی
یک آسمان ستاره بی انتها توئی
از گلشن حضور تو عصمت دمیده است
گل واژه قد است و خیر النّسا توئی
ای کوثر زلال نبوت مدار وحی!
نجوای جاودانگی انبیا توئی
یار علی به وسعت طوفان زندگی
هم مادر امامت و نور هدی توئی
هم از حریم دامن تو سر زد آفتاب
هم سوگوار حادثه کربلا توئی
ریزد گلاب اشک تو در ماتم حسین
یعنی فرات و علقمه و نینوا توئی
تا مبتلا به آتش نمرودیان شدی
تنها فتاده در گذر شعله ها توئی
آنجا که ضجّه های غروب تو می چکد
از سینه گرفته به غم مبتلا توئی
فانوس غربت تو زقبر تو روشن است
با آن که چلچراغ دل مصطفی توئی
پرونده (مُرید) پُر از واژه خطاست
اما چه غم که واسطه اش تا خدا توئی