« شاه بيت »
اي که از روز ازل عشق به فرمان تو بود
برتر از عرش خدا پايه ي ايمان تو بود
چشمه آب حياتي که دو صد آب فُرات
تشنه بوسه زدن بر لب عطشان تو بود
سوخت دل از غم تو در شرر عاشورا
آتش خيمه ي دل ضجه ي طفلان تو بود
تا به مغرب زِ غمت مِهر سراپا مي سوخت
او که چون شعله اي از سينه سوزان تو بود
ماه در آن شب غم بار نخوابيد و گريست
قامتش خم زِ غم داغ عزيزان تو بود
شام ظلمتکده اي بود پُر از حيله ولي
تيره تر از همه شب شام غريبان تو بود
با قييامت، همه گفتند قيامت برخاست
عرصه کرببلا محشر و ميزان تو بود
گشت ويرانه سرا خانه آمال يزيد
بس که تاثير در آن نغمه قرآن تو بود
گرچه تکميل نشد حج تو ليکن به خدا
کعبه در کرببلا مُحرم چشمان تو بود
اي که انگشتر و انگشت به دشمن دادي
دشمنت در عجب از اين همه احسان تو بود
عيد قربان تو آن روز تماشايي گشت
جان هفتاد ودو  پروانه به قربان تو بود
اکبرت مطلع عشق است و علي اصغر تو
شاه بيت غزل آخر ديوان تو بود
«منتظر» سوخت از اين چامه و با سوز درون
گفت اي کاش که در زمره ياران تو بود